‘Oma, heb jij corona?’

Hoe vergaat het je als je wat ouder bent, een stoma hebt en verplicht binnen moet zitten? Hoe doe je dat met spoelen, met de kleinkinderen en met je tennisvriendinnen? Corry van der Spek vertelt haar verhaal.

Wij, dat zijn mijn vriendinnen en ik, tennissen normaal gesproken elke week met een groep dames. Dat doen wij buiten, zowel in de zomer als in de winter. Dat laatste bij een vereniging waar de banen winterproof zijn. Jarenlang ging dat goed. Tot de afgelopen winter konden we bijna iedere week spelen, zij het in de kou en met dikke kleding aan. Helaas ging het in de winter van 2019/2020 mis, vanwege de vele regenbuien. Want spelen in de regen is bij tennis geen optie. De ballen worden nat en loodzwaar en met een bril op zie je ook niet zoveel.We maakten er grappen over. ‘Kunnen we onze contributie niet terugvragen? Want we hebben nauwelijks gespeeld!’ Ik denk dat we zo’n twintig keer de baan op zijn geweest gedurende zes maanden. En dat is bar weinig.

Zomerseizoen

U begrijpt: we keken uit naar het zomerseizoen, dat op 1 april begon. Dat was voor mij ook de start van de 50+ voorjaarscompetitie, waar een aantal dames uit onze tennisgroep aan meedoen. Maar helaas, nu was er een andere spelbreker: corona. Er mag dus niet meer worden gespeeld.
Dat is een tegenvaller voor iedere sportbeoefenaar. Wel een mooi contrast is dat er nu niemand moppert over de contributie, die uiteraard gewoon betaald moet worden. We blijven onze vereniging immers steunen, ook in deze tijd.Stiekem hoopten we dat we begin mei op de baan konden staan en de competitie alsnog konden uitspelen. Net zoals u wilden we weer gewoon naar buiten kunnen lopen als we daar zin in hadden. We wachtten rustig af in het besef dat er belangrijker zaken zijn.

Videobellen

Met drie van mijn tennisvriendinnen doen wij geregeld aan videobellen, zodat we elkaar toch blijven zien. Dat videobellen is best lastig, want in de eerste minuten praten we allemaal door elkaar heen. Je ziet vier hoofden op je telefoonscherm, inclusief dat van jezelf, en dan zwaai je wat naar elkaar. En dan… U raadt het misschien al, gaan we alle vier tegelijk praten en daar dan om lachen. En zodra het lachen ruimte biedt voor praten, bespreken we bijvoorbeeld de laatste aflevering van Boer zoekt Vrouw. Dat programma vinden we zeker niet alle vier leuk, maar we willen het ook niet steeds over corona hebben.

Inmiddels zijn we meer gewend aan videobellen en aan de vertragingen in het gesprek. Elkaar laten uitpraten, dat lukt nog niet altijd even goed, maar er zit progressie in. Normaal zagen we elkaar twee keer per week en kletsten we elkaar de oren van het hoofd, maar deze manier van communiceren vergt toch andere vaardigheden. Komt goed, want we krijgen nog voldoende tijd om te oefenen.

Kleinkinderen

Hoewel ik mijn tennis erg mis, mis ik de kinderen en kleinkinderen het meest. Mijn zoon en dochter eten normaal gesproken elke dinsdag en donderdag met de kleinkinderen bij mij. Ze zijn beiden alleenstaande ouder en dit is na hun scheiding zo gegroeid. Ik haal mijn kleinkinderen die dagen op van school en daarna ga ik met ze naar het bos om te wandelen of we doen thuis spelletjes. Voorlezen is ook een feest, althans dat vind ik, want zij vragen vaak om Netflix. Maar soms moet je gewoon je zin doorduwen en dan vinden ze het toch leuk. Daarna even stoeien en lekker knuffelen, indien mogelijk samen de maaltijd voorbereiden… Kortom, ik geniet daar altijd enorm van. Dat alles staat nu uiteraard on hold. Mijn kinderen verzorgen hun kinderen zelf en gelukkig maar, want anders had ik ook nog schooljuf moeten spelen.

Niet getest

Zelf heb ik misschien al corona gehad, maar zeker weten doe ik het niet, want ik word uiteraard niet getest. Ik heb mij twee weken lamlendig gevoeld met hoofdpijn en ik was snotverkouden. Reuk en smaak waren weg en zijn nog niet terug, maar ik blijf hopen dat op een ochtend de koffie weer smaakt.
De afgelopen weken heb ik de kinderen en kleinkinderen alleen maar vanuit mijn appartement gezien. Van de week kwamen ze op de fiets langs en stonden ze beneden te zwaaien en te gillen: ‘Oma, heb jij corona?’ Tja dat is lastig uit te leggen aan een zes- en zevenjarige, ik weet het zelf ook niet, dus ik riep maar ‘nee!’ Maar hoe het ook zij, het had erger kunnen zijn. Ik merkte trouwens in de beginfase van corona wel op, dat iedereen plotseling bang is dat oma of opa ziek wordt en dood gaat. Ook wel eens leuk, want meestal ben ik degene die zich zorgen maakt om de rest van de familie.

‘Kom maar hoor meid, ik ben niet bang.’

Gezamenlijk eten

Nu ik ben opgeknapt, gaan we binnenkort weer gezamenlijk eten. Bij mijn dochter thuis, gezien het feit dat zij een grote tuin heeft met een trampoline, en ook om oma niet meteen teveel te belasten. Lief, maar ik red het wel. Toen ik bij mijn dochter op de koffie was, met gepaste afstand, en wij het gezamenlijk eten bespraken, zag ik mijn kleinzoon opveren en direct een stukje dichterbij komen zitten. Ook hij mist duidelijk de knuffels die oma ook mist.

‘Heel jammer is het afzeggen van afspraken voor de bezoekdienst’

Rustiger spoelen

Ondanks alles gaan mijn colostoma en ik best goed. Ik spoel altijd direct na het opstaan en dat duurt ongeveer een uur, dan douchen en dan ben ik gereed voor de rest van de dag. Dat verloopt rustiger nu ik geen afspraken heb, het maakt immers niet meer uit hoe laat ik opsta. Zo heeft ieder nadeel een voordeel.

Heel jammer is het afzeggen van afspraken bij de bezoekdienst van de Stomavereniging. Mijn voorlopig laatste bezoek was bij een dame van 82 jaar, begin maart. Toen ik haar belde om te vragen of ze nog wilde dat ik op bezoek kwam zei ze: ‘Kom maar hoor meid, ik ben niet bang.’ Zo gezegd zo gedaan, en het was een reuze leuk en waardevol gesprek.Maar helaas: alle werkzaamheden voor de Stomavereniging liggen stil. We doen alleen wat digitaal kan. Het is jammer, maar na corona is er nog tijd genoeg om dit mooie werk weer op te pakken.

Veel boeken

Op het gemis na van familie, vrienden en andere uitjes, is deze periode eerlijk gezegd niet zo heel lastig. Ik vermaak me prima, ik heb nog veel boeken die liggen te wachten om gelezen te worden. Bovendien kan ik deze verplichte rust goed gebruiken, aangezien ik recentelijk ben verhuisd naar een andere flat. Alle kasten zijn schoongemaakt en opnieuw ingeruimd. Voor mij geen achterstallige werkzaamheden, ik hoef alleen maar leuke dingen te doen. Maar zoals de lijfspreuk van Bredero luidt: ‘Het kan verkeren’. Iedereen verkeert nu in een lastige periode, maar ook dit gaat voorbij. En dan kunnen we weer naar buiten, zonder afstand van elkaar wandelen, tennissen, voetballen, vrienden en familie weer dichtbij voelen en voor mij vooral knuffelen met de kleinkinderen.

Tja zo zie je maar, eerst mopperen we weken lang op de regen en op het betalen van de contributie terwijl we nauwelijks hebben getennist. Nu is het prachtig weer en mogen we niet tennissen, maar betalen we zonder morren de rekening van de vereniging. Ander inzicht, ander gevoel.
We beleven deze periode allemaal op onze eigen manier met onze eigen irritaties naar wie en wat ook. Nu denk je over gebeurtenissen uit het verleden: hoe kan het dat ik me daar druk om heb gemaakt? Maar ja, als we alles van te voren zouden weten, was het leven stukken eenvoudiger. Dat is dus niet zo en gelukkig maar. Ik zeg: wees niet bang, geniet van het weinige voor nu en blijf gezond!

Tekst: Corry van der Spek, Beeld: Dokterisbezig