Na vele jaren met darmklachten heb ik sinds 30 maart 2018 een (tijdelijk) colostoma. De directe aanleiding was een ontstoken anaal fissuur die maar niet genas. Twee jaar lang heb ik de ene na de andere operatieve ingreep doorstaan, wat uiteindelijk ook nog leidde tot een slijmvliesverzakking. Operatie nummer 6 heb ik inmiddels net achter de rug. Mijn stoma blijft voorlopig nog even zitten. Tevens zijn de artsen er nog niet over uit of dit alles te maken heeft met de ziekte van Crohn.
Toen ik andere mensen over mijn stoma vertelde, merkte ik dat mensen schrokken. ‘Zo’n jonge actieve vrouw? Een stoma is toch voor oude mensen?’ Maar ik ben er hartstikke blij mee. Ik voel me zo veel beter. Ik heb weer energie en kan mijn leven weer leiden zoals ik wil.
Ik vind het niet moeilijk om mijn omgeving te vertellen over mijn stoma. Ze wisten van mijn lichamelijk ongemakken en hoe ik daarmee worstelde. Wat ik bemerk is dat veel mensen niet weten wat een stoma precies inhoud. Door er open over te zijn merk ik dat er ook meer begrip is. Bij ons thuis ging het al veel over “poep”. Die gêne was ik allang voorbij.
Mijn omgeving ziet dat ik het heb geaccepteerd en hoe goed ik weer in mijn vel zit. Dat ik eigenlijk alles gewoon kan doen ondanks mijn stoma. Hierdoor zijn de reacties eigenlijk alleen maar positief. Natuurlijk zijn er ook wel dingen die ik nu (even) niet meer kan. Mijn werk bijvoorbeeld. Daar zal ik een andere functie gaan krijgen. Maar wie weet wat voor leuks ik daaraan over ga houden. Maar mijn stoma laat ik voorlopig even lekker zitten waar hij zit!